قسمت دهم

قانون اِنگِل

اقتصاددان آلمانی قرن نوزدهم، «ارنست اِنگِل»، یک الگوی پایه را در رابطه بین هزینه غذا و درآمد شناسایی کرد. او اعتقاد داشت که وقتی درآمد بالا می‌رود، مردم هزینه خوراکی‌های خود را به میزان کمتری نسبت به افزایش درآمد، افزایش می‌دهند و به عبارتی، نسبت درآمدی که به غذا تخصیص می‌یابد در کل کاهش پیدا می‌کند. کسی که یک شَبه درآمد سه برابری پیدا می‌کند، بعید است که هزینه غذای خود را هم یک شَبه سه برابر کند، مگر اینکه از فقر کامل خارج شده باشد. این قانون نشان می‌دهد که فقرا درصد بالاتری از درآمد خود را صرف خورد و خوراک می‌کنند. خانواده‌های خیلی فقیر در کشورهای در حال توسعه، اغلب بخش عمده درآمدشان را صرف خوراکی‌های ساده می‌کنند. این را در مقابل مصرف‌کنندگان در کشورهای ثروتمند قرار دهید که با درآمد خود می‌توانند یک سبد کالای کامل را خریداری کنند؛ از مسکن و سفر گرفته تا تعطیلات و سرگرمی. در این میان، خوراکی تنها سهم اندکی را به خود اختصاص می‌دهد. «قانون اِنگِل» نشان‌دهنده آسیب‌پذیری فقرا در قبال بالا رفتن قیمت خورد و خوراک است؛ اگر بخش اعظم درآمد آن‌ها صرف غذا می‌شود، با بالا رفتن قیمت‌ها آن‌ها دیگر قادر به سیر کردن شکم خود نیز نخواهند بود.

می‌توانید قسمت قبل را از اینجا و قسمت بعد را از اینجا دنبال کنید.

| نویسنده: بنیامین رضایی |